درمکتب خانه ے ڪرونا

«در مکتب خانه ی کرونا »

کم کم همه چیزداشت عادی می شد...داشتیم به همه ی اتفاق های خوب و بد اطرافمان عادت می کردیم و حتی به بعضی هایشان بی اعتنا. ما که در شلوغی و ازدحام دنیای اطرافمان گم شده بودیم ، داشتیم به دور شدن از هم و غرق شدن در کارهای روزمره مان عادت می کردیم... 

عادت می کردیم به اینکه صبح از خانه بیرون برویم و شب خسته از کار وزندگی پر مشغله که برای خودمان ساختیم به خانه برگردیم و فردا دوباره روز ازنو و روزی از نو... به همه چیز عادت می کردیم تا اینکه سروکله ی ویروسی که می گفتند در نوع خودش جدید است و ناشناخته در دنیایمان پیدا شد که ما را مجبور به تغییر خیلی از عادت ها و مجبور به آموختن خیلی از چیزها کرد. جدای از حوادث بسیارتلخی که برایمان رقم زد و متأسفانه منجر به از دست رفتن شماری از هم وطنان ما و حتی مردمان جهان شد وقلب هایمان از این عارضه به درد آمد اما می شود از منظر دیگری نیز به آن نگاه کرد.

می توان دید ، ویروسی که حتی با چشم سر دیده نمی شود ،چنان اشرف مخلوقات پر ادعا را به درد سر انداخت که بیش از نیم جهان از ترس جان خود خانه نشین شدند و می شود دید که اگر خداوند بخواهد می تواند یک شبه وبا کوچکترین ذره ،جهان را زیر و زبر کند و انسان را به یاد این فرموده ی پروردگارش می اندازد که " یا اًیُها الاِنسان ما غَرَکَ بِرَبِکَ الکَریم ".

کرونا یادمان آورد قدرت خدایمان را ، به یادمان آورد ضعیف و پر ادعا بودنمان را... یادمان آورد که چقدر یکدیگر را دوست داشتیم و نمی دانستیم ، اکنون که نباید دست داد و یکدیگر را درآغوش گرفت چقدر دلمان برای در آغوش کشیدن و فشردن دست عزیزانمان تنگ شده است.

کرونا یادمان داد که بیشتر شکرکنیم حتی به خاطرچیزهای کوچک که شاید همان ها روزی برایمان آرزو شوند. یادمان داد از غر زدن های بیخودی به جان خود و اطرافیانمان دست برداریم ،یادمان آورد دورو برمان را زیادی شلوغ کرده ایم ، گاهی حتی قدم زدن ساده در خیابان و دیدن بازی و سروصدای کودکان هم می تواند حالمان را خوب کند ، یادمان داد زندگی لذت بردن از اتفاقات ساده است نه در انتظار اتفاقات بزرگ ماندن. یادمان آورد که چقدر انسان ها به هم متصل اند؛ چه قلب هایشان و چه درد و بیماری هایشان ، یک نفرکه بیمار شود اطرافیانش هم در خطرند . یادمان داد بیشتر هوای عزیزانمان را داشته باشیم ،یادمان داد در دعاهایمان به یاد همه باشیم و برای همه دعا کنیم چرا که تنها رهایی خودمان فایده ای ندارد همه باید از بند رها شوند تا دنیا دوباره زیبا شود.

کرونا علاوه بر درس هایی که به ما آموخت چیزهای زیادی را نیز به ما نشان داد که شاید قبل از این ندیده بودیم. به ما نشان داد که انسان ها در زمان بحران خود واقعی شان را نشان می دهند و انسان و انسان نما ها به خوبی در این اوقات نشان داده شدند. انسان اند کسانی که از جان خود گذشتند و دل به دریا زدند و رفتند تا همدم درد همنوعان خود باشند، انسان هایی که با هر امکاناتی که در دست داشتند پا به میدان گذاشتند ، یکی در خط مقدم بهداشت و درمان درحال مبارزه بود و آن دیگری ماسک و دست کش رایگان بین مردم پخش می کرد و یکی شبانه با رفقایش شهر را ضدغفونی می کرد و هزاران هزار جلوه ی انسانی دیگر که در این زمان نمایان شد و چقدر زیبا و باشکوه است انسانیت...

اما آن طرف سکه انسان نماهایی هستند که حتی جان مردم برایشان اندک ارزشی ندارد و آن را وسیله ی کسب مال و منافع دنیوی و پر کردن جیب های خود می کنند، جیب های طمعی که هیچ گاه قرار نیست پر شود . با احتکار و گران فروشی اقلام بهداشتی که از هر زمان دیگری برای مردم ضروری تر و حیاتی تر بود ، با جان مردم بر سر میز معامله می روند تا دو قرانی بیشتر سود کنند .اینان تنها شمایل انسانی دارند منتها از خوی انسانیت بی بهره اند.

این ویروس به ما فهماند که عزیز تر از جان کالایی در دنیا نیست و آنقدر جان برایمان مهم است که حاضریم هفته ها وحتی ماه ها برای حفظ آن در خانه بمانیم و در این موقع است که می فهمیم چرا شهید مرتبه ای به این والایی دارد چرا که آنان این عزیزترین دارایی خود را کف دست گرفتند و رفتند تا جان دیگران محفوظ بماند...

کرونا برخلاف برخی مسئولین علاقه ی زیادی به برقراری عدالت داشت. فاصله ی طبقاتی ، حساب های پر از پول و یا جیب های خالی تفاوتی برایش نداشت، هر آنکس که بهداشت را رعایت نمی کرد مبتلا می کرد. برایش دکتر یا مهندس بودن ، بیکار یا شاغل، زن یا مرد بودن و... تفاوتی نداشت تنها انسان بودن برایش مهم بود و بس و گویا بهتر از هر کس دیگری تنها به انسانیت ما توجه داشت نه چیز دیگر.

می بینید این ویروس کوچک در این مدت درس هایی به ما داد که هیچ گاه در این مدت کم و در محضر هیچ استادی نمی آموختیم. کاش در آینده تنها از تلخی های کرونا یاد نکنیم بلکه درس هایی که در مکتب آن آموختیم را هم از یاد نبریم...( با آرزوی سلامتی برای یکایک شما)

نویسنده: زینب جمال پور، رشته ی بهداشت عمومی